پس از خنک شدن، کاشی لانه زنبوری ساختاری با مقاومت مکانیکی بالا به دست می آورد. چنین تغییرات ساختاری که از نظر ریزساختار و خواص مصرفی کاشی نقش مهمی ایفا می کند، با انقباض نیز همراه است که هر چه بیشتر باشد، تخلخل کمتری ایجاد می شود.
در هنگام شلیک، واکنش های مختلفی رخ می دهد که در واقع، ویژگی های محصول به نتیجه آن بستگی دارد. در دماهای بالا، یک لایه مذاب تشکیل می شود که به دلیل آن ذرات پخته می شوند.
در 10-15 سال گذشته، فناوری شلیک بیشترین تغییرات را تجربه کرده است. در دهه 1970، تقریباً در همه جا از کوره های تونلی برای پخت کاشی و سرامیک استفاده می شد که در آن کاشی ها روی هم چیده می شدند یا در سلول های نسوز خاصی ثابت می شدند.
در کوره های این نوع پخت بسته به نوع محصولات و میزان بارگیری از 12 تا 24 ساعت به طول می انجامد. در پایان دهه هفتاد، فناوری پخت سریع با کاشی های تخمگذار در یک لایه معرفی شد و متعاقباً با استفاده از کوره هایی که در آن کاشی ها در امتداد میز غلتکی حرکت می کنند به سرعت گسترش یافت.
در این نوع کوره ها پخت بسته به نوع محصول 40-70 دقیقه طول می کشد. این امر مزایای مهمی را از نظر کاهش مصرف انرژی، شلیک یکنواخت، انعطاف پذیری تولید و امکان اتوماسیون فراهم می کند.
پخت چرخه تکنولوژیکی تولید کاشی و سرامیک را تکمیل می کند. در خروجی از کوره، محصول نهایی را به دست می آوریم، به استثنای برخی موارد از عملیات سطحی ویژه، که ممکن است برای محصولات خاصی اعمال شود. نمونه ای از چنین برخورد ویژه ای، به عنوان مثال، پرداخت ظروف سنگ چینی است.
قبل از ورود به قسمت بسته بندی و دورتر از انبار، کاشی ها به دقت دسته بندی می شوند. این فرآیند برای ارائه راه حل برای سه مشکل طراحی شده است: 1-رد کردن محصولات معیوب.
2- کاشی های درجه یک را از کاشی های درجه های پایین جدا کنید. 3- کاشی های هر رقم را از نظر نظم (یا همانطور که اغلب می گویند “کالیبر”) و رنگ (به اصطلاح “تن”) در لات های تجاری گروه بندی کنید.
